Στην Κόπραινα, στη βόρεια όχθη του Αμβρακικού κόλπου, εκεί που βρίσκεται σήμερα το νέο σύγχρονο λιμάνι, υπήρχε στο παρελθόν το ιστορικό και άλλοτε σπουδαίο λιμάνι της Κόπραινας. Τα παλαιά κτίσματα που έχουν αναπαλαιωθεί και συνεχίζουν να θυμίζουν μια ανθηρή εποχή που γνώρισε μέρες πολύβουες, κι ένα μέρος που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της μακράς ιστορίας του τόπου μας.
Η πρώτη αναφορά – καταγραφή, για το λιμάνι της Κόπραινας υπάρχει από το 1304, όταν ο ιππότης Ραϋµούνδος της Προβηγκίας και ο Ιωάννης, κόµης της Κεφαλληνίας, κατέφθασαν εκεί για να πολεμήσουν στο όνομα του βασιλιά Καρόλου Β’ την Παλαιολογίνα. Γενικότερα κατά την περίοδο της Βυζαντινής εποχής το λιμάνι αυτό δέσποζε στην ευρύτερη περιοχή. Κατά τους επόμενους αιώνες, οι αναφορές στο λιμάνι της Κόπραινας αυξάνονται όπως και η σημασία που αυτό διαδραμάτιζε. Δαλματικά έγγραφα του 15ου αιώνα αποκαλύπτουν εμπόριο άλατος, ενώ πολλές ξένες δυνάμεις διέκριναν τη σπουδαιότητά του, όπως οι Ενετοί, οι Γάλλοι και οι οθωμανοί, και το χρησιμοποίησαν στο έπακρο.
Μετά την απελευθέρωση της Άρτας, η ελληνική κυβέρνηση, από το 1904 έως το 1907, δημιούργησε νέες υποδομές με πέτρινα κτίρια, που αποτέλεσαν το συγκρότημα του Τελωνείου και τις αποθήκες, ενώ αργότερα λειτούργησε εκεί και αστυνομικός σταθμός. Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από τις εγκαταστάσεις του λιμανιού, χτίστηκε και ο περίφημος Φάρος της Κόπραινας που εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να στέκει αγέρωχος.
Το χρονικό διάστημα μάλιστα (1907-1940), τα ατμόπλοια ήταν το μοναδικό μέσο συγκοινωνίας για τους πολίτες της περιοχής που ήθελαν να μετακινηθούν από και προς το λεκανοπέδιο της Αττικής. Η γραμμή Κόπραινα- Πειραιάς εξυπηρετείτο από τα ατμόπλοια «Άγιος Ιωάννης» « Άρης» και «Πύλαρος». Η κατασκευή δρόμων αργότερα, θα έβαζε τέλος σε αυτή την… περιπέτεια των ταξιδιωτών. Άξιο αναφοράς είναι ότι μέχρι και τον Β’ Βαλκανικό πόλεμο, το λιμάνι της Κόπραινας ήταν το μοναδικό της δυτικής Ηπειρωτικής Ελλάδας και έσφυζε από οικονομική και εμπορική κίνηση.
Στο λιμάνι της Κόπραινας αποβιβάστηκαν και εκατοντάδες πρόσφυγες που είχαν προορισμό την Ήπειρο μετά την Μικρασιατική καταστροφή, ενώ μέσω αυτού, επισκέφτηκαν την Άρτα ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1928, αλλά και ο Ιωάννης Μεταξάς το 1939. Το λιμάνι γνώρισε μεγάλη ακμή μέχρι και το 1940, οπότε και βομβαρδίστηκε από τις δυνάμεις του «άξονα».
Μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο επαναλειτούργησε, όμως η δημιουργία αυτοκινητόδρομων περιόρισε σε πολύ μεγάλο βαθμό τη χρησιμότητά του. Έτσι, μοιραία, το 1967 είχε φτάσει το πλήρωμα το χρόνου κι έπαψε να λειτουργεί.
Τις τελευταίες δεκαετίες χρησιμοποιείτο για μικρά σκάφη και καΐκια. Σήμερα όμως η εικόνα του έχει αλλάξει ολοκληρωτικά μορφή, τουλάχιστον όσον αφορά στον λιμένα του, καθώς στη θέση που υπάρχει πλέον ένα σύγχρονο αλιευτικό καταφύγιο ικανό να φιλοξενεί ταυτόχρονα τουριστικά σκάφη, κότερα και ιστιοφόρα.
